W wyroku rozwodowym sąd obligatoryjnie rozstrzyga o władzy rodzicielskiej nad wspólnym małoletnim dzieckiem i przy tej okazji nierzadko orzeka o miejscu zamieszkania dziecka.
Dziecko ma miejsce zamieszkania u tego z rodziców, któremu przysługuje wyłącznie władza rodzicielska (czyli drugi rodzic został władzy rodzicielskiej pozbawiony), a także u tego z rodziców, któremu sąd powierzył władzę rodzicielską (czyli drugiemu rodzicowi władza rodzicielska została ograniczona). Stanowi o tym przepis art. 26 § 1 k.c. W takim przypadku sąd w wyroku rozwodowym nie orzeka o miejscu zamieszkania dziecka, ponieważ wynika to wprost z przepisów prawa. Miejscem zamieszkania rodzica jest przy tym miejscowość, w której przebywa z zamiarem stałego pobytu (art. 25 k.c.)
Inaczej jest w sytuacji pozostawienia pełnej władzy rodzicielskiej obojgu rodzicom, mającym inne miejsca zamieszkania. Wówczas, miejscem zamieszkania dziecka będzie miejsce zamieszkania rodzica, u którego stale ono przebywa. Wynika to z treści przepisu art. 26 § 2 k.c. Jeżeli dziecko nie przebywa stale u żadnego z rodziców, a brak jest zgody między nimi, jego miejsce zamieszkania określi sąd. Ustalenie miejsca zamieszkania dziecka przy jednym z rodziców stanowi bowiem tzw. istotną sprawę dziecka, która w przypadku braku porozumienia musi zostać przez sąd rozstrzygnięta (art. 97 § 2 kro).
Miejscem zamieszkania rodzica jest miejscowość, w której przebywa z zamiarem stałego pobytu (art. 25 k.c.).
I choć nie w każdej sytuacji istnieje ustawowy obowiązek określenia miejsca zamieszkania dziecka w wyroku rozwodowym, to w praktyce sądy zamieszczają takie rozstrzygnięcie, aby usunąć wszelkie wątpliwości w sytuacji, gdy dziecko stale mieszka z jednym z rodziców.