Klauzula del credere zdefiniowana jest w kodeksie cywilnej, w części poświęconej umowie agencyjnej. Jej istotą jest przyjęcie przez agenta, za dodatkowym wynagrodzeniem (tzw. prowizja del credere) dodatkowej odpowiedzialności za wykonanie zobowiązania przez klienta.
Odpłatność stanowi zatem element przedmiotowo istotny tej klauzuli. Innymi słowy, bez elementu zapłaty nie może ona występować. Przy czym, prowizja należy się agentowi za samo przyjęcie ryzyka, nie jest uzależniona od tego, czy rzeczywiście doszło do realizacji jego odpowiedzialności. Ze względu na duży ciężar gatunkowy zobowiązania zastosowanie klauzuli del credere wymaga formy pisemnej. W razie jej niezachowania poczytuje się umowę agencyjną za zawartą bez tego zastrzeżenia. Zobowiązanie del credere ograniczone jest do oznaczonej umowy lub umów z oznaczonym klientem, przy zawarciu których agent pośredniczył albo które zawarł w imieniu dającego zlecenie. Innymi słowy, brak oznaczenia umów, za których wykonanie agent ma odpowiadać, czy brak oznaczenia przedsiębiorców, z którymi przy zawieraniu umów agent ma ponosić odpowiedzialność za ich wykonanie prowadzi do nieskuteczności klauzuli del credere.
Zastrzegając klauzulę del credere, warto zadbać o precyzyjność postanowień umowy agencyjnej w tym zakresie. O tym, jakie będą ostateczne granice odpowiedzialności agenta decydują same strony umowy agencyjnej, a w pewnym zakresie także postanowienia kodeksu cywilnego o charakterze bezwzględnie obowiązującym, które dotyczą zobowiązania del credere agenta.
Orzecznictwo:
Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 2018 roku, I CSK 487/17
Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 15 listopada 2016 roku, I CSK 487/17
Wyrok Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 22 marca 2016 roku, VIII GC 1398/15
Wyrok Sądu Rejonowego w Tczewie z dnia 3 lutego 2017 roku, I C 1227/15